Powierzchniowa rozrywka

Najbardziej charakterystycznym z drużynowych sportów wodnych jest piłka wodna. Od czasu Letnich Igrzysk w Paryżu w 1900 roku należy ona do grona dyscyplin olimpijskich. Za błyskawicznym wzrostem popularności tego sportu przemawia jego prostota, a także brak ograniczeń związanych z płcią graczy. Zawodnicy poruszają się na powierzchni wody i muszą trafić piłką do bramki przeciwników za pomocą jednej ręki. Piłka ma prawie trzykrotnie mniejszy rozmiar niż ta do piłki nożnej, więc łatwo ją utrzymać w dłoni.

Podobnie jak w każdym innym sporcie z piłką w tle, o zwycięstwie decyduje liczba goli. Każda drużyna liczy siedmiu członków razem z bramkarzem. Poruszają się oni w basenie o szerokości 20 na 30 metrów. Do najważniejszych zasad piłki wodnej należy zakaz odpychania się od brzegów lub dna basenu. W tym celu gra odbywa się zwykle na głębokości co najmniej 180 cm, chyba, że konkretna rozgrywka z założenia ma się toczyć w płytkim basenie.

Nie jest to sport, któremu towarzyszą częste kontuzje, więc bez obaw do zabawy można zaprosić również dzieci.