Terminologia w sztukach walki

Terminologia używana w sztukach walki może pochodzić z języków orientalnych. Przykładem są nazwy technik w judo lub karate. Część pojęć (rzut, dźwignia itp.

) pochodzi z analogicznych dyscyplin znanych w kręgu cywilizacji europejskiej. Podobne źródło mają też takie nazwy, jak „boks tajski” czy „boks chiński”. Używa się też terminologii zaczerpniętej z języka angielskiego, np.

grap ling, traping Pojawia się tendencja do spolszczania nazw angielskich: w miejsce pojęcia „traping” pojawia się „usidlanie”. Terminy te tworzy się spontanicznie, nie zawsze zgodnie z polską gramatyką. Przykładami mogą tu być „styl uderzany” i „styl chwytany”.

Wyrazy „uderzany” i „chwytany” są imiesłowami przymiotnikowymi biernymi, które nie pasują jako określenia rzeczownika „styl”, „styl chwytany” oznaczałoby, że ktoś chwyta styl; bardziej poprawne byłoby wyrażenie „styl chwytowy”, czyli „oparty na chwytach”. Pisownia terminów dotyczących sztuk walki jest również niejednolita. Początkowo próbowano stosować ortografię polską „dżudo”, potem jednak pojawiła się tendencja do pisania nazw orientalnych zgodnie z transkrypcją łacińską przyjętą w odpowiednim języku „judo”.